รักกันตลอดกาล

ฉันชื่อ เปรี้ยว มีเพื่อนชายที่สนิทกันอยู่คนหนึ่งชื่อ โป้ง บ้านของเราอยู่ใกล้กันและเราก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว มีอะไรเราก็จะช่วยกันตลอด แต่ส่วนใหญ่ฉันจะเป็นฝ่ายขอให้เขาช่วยมากกว่า เพราะหมอนี่เรียนเก่งมาก แถมหน้าตาดีด้วย ถือว่าเป็นบุญของฉันเลยนะเนี่ย ที่ได้มาอยู่บ้านใกล้

"  นี่โป้งแกช่วยทำรายงานให้ฉันหน่อยสิ ฉันขี้เกียจอ่ะ  "

"  หัดทำเองซะบ้างสิ กะจะให้ทำให้ไปถึงเมื่อไหร่ ฉันไม่ทำให้หรอกนะ ถ้าอยากทำให้ฉันช่วยสอนมา  "โฮ วันนี้นายนี่มาแปลกแฮะปกติเห็นตกลงทำให้โดยไม่มีเงื่อนไขเลย สงสัยจะเบื่อเราแล้วล่ะมั้ง

"  อื้ม...ถ้ามันรบกวนแกก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปให้คนอื่นช่วยก็ได้  "ตอบด้วยเสียงแอบน้อยใจนิดๆ

"  เอะก็บอกว่าจะสอนไง เอามานี่แล้วก็มานั่งนี่สิ จะเอาไปให้คนอื่นทำให้ทำไมกัน มาลองนั่งทำเองดูสิ มันจะยากอะไรนักหนา  "

และแล้วฉันก็ทำรายงานเล่มนั้นจนเสร็จด้วยตัวของฉันเอง+นายโป้งนิดหน่อยน่ะ ถือเป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ที่ฉันตัดสินใจทำด้วยตนเอง ควรจะดีใจหรือควรจะเสียใจดีเนี่ย ถึงวันส่งงาน ฉันก็ยื่นให้ครูอย่างภาคภูมิใจด้วยฝีมือของฉันเองทั้งนั้น ตอนกลางวันฉันกะจะเลี้ยงข้าวนายโป้งเพื่อตอบแทน

"  นี่ๆๆแกกลางวันนี้ฉันเลี้ยงข้าวมื้อนึงนะ ป่ะเราไปกินกันเถอะ  "

"  ไม่อ่ะ พอดีวันนี้มีเพื่อนนัดเอาไว้แล้ว โทษทีแล้วกันนะ  " นี่คือคำปฎิเสธครั้งที่สองที่หมอนี่กล้าพูดออกมาด้วยปากของตัวเอง วันนี้ฉันรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปมาก อย่างกับคนล่ะคนเลย หลังจากนั้นเราก็ค่อยๆห่างเหินกันไปเรื่อยๆจนเพื่อนๆสงสัยและพากันเข้ามาถามว่า

"  แกเดี๋ยวนี้ฉันไม่เห็นแกสองคนกินเข้าด้วยกัน กลับบ้านด้วยกันเลยล่ะ เป็นอะไรกันหรือป่าว  "

"  ฉันก็ตอบไปได้คำเดียวเลยว่า สงสัยฉันคงจะน่าเบื่อเกินกว่าที่จะรับได้แล้วมั้ง  "

พอถึงวันจบม.6 นักเรียนทุกคนต่างเขียนเฟิร์นชิพให้กัน แต่ฉันกลับเหลือแค่เพียงความว่างเปล่าในหน้ากระดาษ ที่ไม่มีแม้แต่ร่องรอยการเปิดใดๆเลย เพราะฉันรอคนๆนึงจะมาเขียนให้แต่กลับพบว่า เขามีคนที่รอให้เขียนให้เยอะเกินกว่าที่ฉันจะเข้าไปแทรกได้เลย หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาพวกเราก็ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนคนล่ะที่ ฉันเองก็เรียนต่อมหาลัยจนจบ ตอนนี้กำลังสมัครทำงานอยู่ ก็ลองสมัครไว้หลายที่แต่ก็ยังไม่เห็นมีที่ไหนเรียกไปซะที และนี่ก็เป็นโอกาสริบหลี่ของฉัน พอดีว่ามีเพื่อนแนะนำมา ก็เลยได้ลองเข้าสมัครที่บริษัทแห่งหนึ่ง

"  เอ่อไม่ทราบว่า จะสมัครงานตรงไหนค่ะ  "

"  เชิญด้านนี้เลยค่ะ คุณเดินไปหาคุณเต้ยนะค่ะ เขาจะเป็นคนให้ใบสมัครคุณเอง  "

ฉันก็ได้กรอกข้อมูลการสมัครงานจนเสร็จ ด้วยความตื่นเต้นเพื่อรอการเรียกตัวไปทำงาน ตอบรับกลับ รอแล้วรอเล่า แต่ก็เงียบหายไปพักใหญ่ ฉันเองก็เริ่มใจไม่ดีแล้ว ผ่านไปสองอาทิตย์มีจดหมายตอบรับกลับมาว่าทางเรายินดีที่จะรับคุณเข้าทำงาน ขอเชิญคุณมารายงานตัวภายในหนึ่งอาทิตย์นี้ด้วยนะค่ะ ว้าว นี่คือสิ่งที่ฉันดีใจที่สุดในชีวิต ไม่หน้าเชื่อฉันจะสมัครได้

วันรุ่งขึ้นฉันก็รีบแต่งตัวและเตรียมตัวไปแต่เช้า

"  โทษนะค่ะพอดี  ฉันมารายงายตัวตามที่จดหมายนี่น่ะค่ะ  ไม่ทราบว่าต้องไปตรงไหนหรอค่ะ  "

"  มาค่ะฉันจะพาคุณไป พอดีวันนี้ท่านประธานอยู่และต้องการ สัมภาษณ์พนักงานใหม่ด้วยตนเองน่ะค่ะ นี่แหละค่ะ "

ก๊อก...ทันทีที่เสียงเคาะประคูดังขึ้นใจของฉันก็เต้นเร็วผิดปกติ

"  ท่านค่ะมีคนเข้ามาสมัครงานค่ะ  "

"  เชิญเข้ามาได้  "

ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปฉันก็ได้แต่ภาวนาให้มันผ่านพ้นไปด้วยดี

"  ไหนดูใบสมัครหน่อยสิ   "แค่ได้ยินน้ำเสียงหัวใจ ฉันก็ล่วงไปอยู่ตาตุ่มแล้ว

"  นี่ค่ะ "ฉันได้แต่มองข้างหลัง ไม่เห็นใบหน้าของประธานด้วยซ้ำ แต่พอพักหนึ่งเขาหันมาเท่านั้นทำให้ฉันอึ้ง และหยุดไปพักใหญ่ คุณคิดว่าคนที่ทำให้ฉันอึ้งถึงขนาดนี่คือใครล่ะคะ่

"  นี่เป็นไรหรือป่าว จะเข้ามาทำงานในตำแหน่งอะไรล่ะ  "

"  เออ...เลขาค่ะ "และฉันก็ได้แต่ยืนเงียบ

"  อ่ะฉันรับเธอแล้วกันนะ วันนี้เธอเริ่มงานได้เลย  "

"  แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมของมาเลยนะค่ะ  "

"  จะไปเตรียมอะไรล่ะ  วันนี้เราต้องไปข้างนอกกัน ไม่ต้องมีอะไร
ไปด้วยสักหน่อย  "

ฉันก็ได้แต่ยินยอมแล้วก็ทำตามคำสั่งก็นี่เป็นงานแรกของฉันนี่ค่ะจะให้ทำไงได้ ตลอดทางที่ไปเราทั้งคู่ต่างก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรกันเลย